26 września 2014

Syndrom osiołka poznańskiego. Ogony opadają.

Zaraza przyniesiona, wessana z powietrza, pożarta z bułą- nie wiadomo.
Efekt jest.
Gluty do pasa, charczenie, głos jak po imprezie suto zakrapianej, do tego ze dwie paczki fajek i śpiewy po północy.
Summa sumarum- w Tupajowisku pomór lekki. 
Lazaret.

Wczoraj obudziłam się z gulą w gardle, wrażeniem rozpierania czaszki i zatok dziwną treścią, którą potem z niedowierzaniem (hmmmm.....) oglądałam w chusteczce do nosa...

Postanowiłam nie popełniać błędu i nie iść w zaparte. 
Nie starać się być twardą kobietą, matką i "cotamjeszcze", tylko pójść po radę do specjalisty. Czy aby mi się nie wydaje, że mogę intruza pokonać czosnkiem, naparami, odwarami i ibiprofenem na zatoki (z pseudoefedryną w komitywie). 
Nie chciałam powtórki z czasu kiedy to coś, co można było zdusić w zarodku (oj, wyrażenie niepoprawne politycznie), a nie zduszone, osiągnęło postać zapalną i skończyło się na silnym antybiotyku, a ja zostałam na łasce innych, bo nie byłam w stanie zajmować się własnymi dziećmi. 

Pani doktor, w zastępstwie, w naszym miejscowym ośrodku zdrowia.
Przyjęła nas, bez wielkiej wylewności, siedząc na krześle. Obok stała kula (kula do podpierania, nie ta do kulania, bo ta by nie stała...chyba). 
To mi nasunęło myśl, że pani doktor nie w formie, a te moje przemyślenia znalazły swój finał w akcie naszego badania.

Młode osłuchiwała na moim kolanie, mnie- kiedy się nad nią pochyliłam.
Nie powiedziała nic nowego, nic co wniosłoby coś do moich przemyśleń nad zawartością mojej chusteczki higienicznej, samopoczucia i ogólnych objawów. 
Antybiotyk wypisała, "gdyby mi się pogorszyło".
Podejrzewam, że jedynie z powodu mojej wyprzedzającej akt badania wypowiedzi na temat moje "miłości" do antybiotykoterapii.

Tylko  temacie Młodych mnie uspokoiła, bo zmian osłuchowych nie znalazła. 

Pozostaje tylko jeden, a raczej dwa elementy tej wizyty, które wpisują się lekko klimatem w akcję z poznańskimi osiołkami.
Kiedy poprosiłam panią doktor, co by Młodemu obejrzała przyrodzenie czy z nim wszystko gra, stwierdziła, że od tego jest chirurg i mam się udać do Legnicy celem konsultacji. 
Z lekka mnie zamurowało, ale byłam dzielna. Pani mi jednak nie ustąpiła i ze spokojem wypisywała recepty (sztuk dwie), a ja pomyślałam sobie, że nie będę się wściekać, bo wściekania mam już po tak zwane kokardy, a żyć mam dla kogo. 
Bynajmniej nie dla pani doktor. Przepraszam- lekarki.

Dopełnieniem klimatu montypythonowskiego był moment, kiedy Młoda, podczas mojego osłuchiwania, zaczęła mnie głaskać po brzuchu, a  lekarka syknęła- "Nie wolno tak robić, dziewczynko!".
Dziewczynka popatrzyła na panią lekarkę zdumiona, potem na mnie- tu uzyskała moje duchowe poparcie i przesłanie- "kochane moje dziecko, nie przejmuj  się tą durna babą, zaraz wychodzimy" i , uspokojona, zajęła miejsce na kozetce, obok Brata.

Kurtyna.


23 września 2014

Komu przeszkadzają kopulujące osły w zoo?

W świecie, w którym pornografia włazi pod byle pretekstem na ekran (tak, czasem całkiem niewinne słowo odsyła w klimat różnorakich rozkrak), pierś matki, na deptaku karmiącej swoje niemowlę, budzi  niektórych złowrogie, zakłamane istoty.

Ale, do rzeczy.
Poszły sobie matki jakieś, do zoo, z dziećmi.
Oburzenie ich sięgnęło zenitu, kiedy to jeden z osłów zaczął kopulować z drugim.
Nie wiem co kierowało tymi babami; czy same czują swego rodzaju niedosyt, tak często dotykający świeże matki czy im już całkiem te fałdy w zwojach mózgowych wyprostowały.

Świat wariuje.
To co naturalne- jest ohydą. Odchyły- normą.
Rozumiem, że być może pretekstem do akcji było "dobro" dziecka. Tylko, drogie panie, nie będąc na bakier z biologią, można w prosty sposób dziecku wytłumaczyć co się dzieje na wybiegu lub odciągnąć delikwenta proponując alternatywę dla "gorszących" widoków. 
Nie, nie każde dziecko będzie wybałuszać ślepia na zwierzęta czy ich zacne organy. 

Rozumiem, że dzieci miejskie, jeśli nie zobaczą przez przypadek psów, kotów, ptaków zajętych przedłużaniem gatunku, mogą być zdumione, zaskoczone. Od tego są jednak rodzice, opiekunowie, aby im to wytłumaczyć lub zareagować w odpowiedni do wieku sposób. 
Na wsi jest z tym mniejszy problem. A to kogut na kurę wskoczy, a to koty pomarcują w miejscu publicznym.

To nic.
Wyedukuje ich internet, przy którym radość ośla jest niczym w porównaniu z treściami dla dorosłych, a tak łatwych w dostępie.

P.S.
Podobno w innym ogrodzie zoologicznym, któryś z odwiedzających był oburzony karmieniem ptaka drapieżnego ... mięsem.

Pisząc, korzystałam z artykułu na epoznan.pl 



17 września 2014

Do "Zachęty" z nią!

Artystka wywodzi się z dolnośląskiej wsi.
Tworzy od dziecka.
W jej twórczości widać wpływy za równo lokalnych artystów, jak i sięga do głębokich korzeni ludzkiej potrzeby przenoszenia emocji na- w tym wypadku powierzchnie pionową.

Powstają nieskomplikowane, ale dające wiele do myślenia instalacje, poruszające każdego. 
Nikt nie przejdzie obojętnie obok.
Każdy zobaczy w tym coś, co przeżył, co go ubodło, pomiziało, dało to coś- tę iskierkę lub zabełtało mózg tak, że zrobienie herbaty stanowi wyczyn nie lada.

Prace są subtelne i ordynarne zarazem.
Pełne emocji i zastygłe jak kupa w nocniku.
Tak...
Tak...
Tak.
Po trzykroć!

Po prostu- enjoy it!



8 września 2014

Odtykanie rury

Podobno dzieci wpychają różne rzeczy w różne miejsca.
Czasem sobie, czasem swoim towarzyszom zabaw. 
Czasem wtykają coś w coś, tak jak moje- wtykają fasole Jaś do autek z otwieranymi drzwiami, w kabiny pojazdów, w oderwane, puste głowy kucyków.

Dziś Młody jednak zajął się bardziej męskim, zapewne odziedziczonym po ojcu zajęciem.
Zajął się moim autem.

Łącząc obydwa wspomniane tematy, wymieniając fasole na butelkę po bańkach mydlanych, mamy tę ostatnią, wetkniętą w rurę wydechową Foxa.

Najpierw klęłam.
Potem żal mi się zrobiło Młodego, bo autentycznie się przestraszył.

Na koniec, używając szczypczyków, po kwadransie, z asystą usmarkanego nosa i wokalizującej  Młodej, wyjęłam ciało obce z rury.

Fox odetchnął.
Ja- też.

2 września 2014

Pierwsze koty za płoty

...a raczej pierwszy dzień w przedszkolu.
Doznałam tego szczęścia, że miejsca moje Dziecki otrzymały.
Dojeżdżamy 6 km w jedną stronę, co dla nich stanowi frajdę, bo jeździć lubią już od poczęcia...

Czasem tylko, z taką lekką nieśmiałością, kiedy za oknem leje (jak od wczoraj), podchodzę do mojego Auta i pytam...jak dziś będzie? Pojedziemy?

Wilgoć służy dobrym stosunkom i grzybom oraz ślimolom.
Nie służy aparatowi zapłonowemu mojego Auta.

Odpala, ale czasem się krztusi. Gorzej jak zacznie w chwili włączania się do ruchu.

Tym razem się udało, pojechaliśmy.
Dzieci -część nowych- jak moje, część rezydentów z roku poprzedniego.
Generalnie mało ryków.

Był jeden.
Wyszedł z mamą po kwadransie.

Moje (a czekałam na nie w szatni), zachowywały się kolejno: 
- Młoda- zapomniała o świecie całym w tym o matce swojej
- Młody- szlochał na zmianę ze średnim zainteresowaniem otoczeniem.

Kiedy je zabierałam, Młody przylgnął do mnie jak ośmiornica i się rozpłakał.
Na pytanie czemu płakał, odparł:
- Bałem, że mama auto bam i mama ciapa....

...co w wolnym tłumaczeniu brzmi, że bał się, że miałam wypadek i została ze mnie ciapa.... 

W aucie, w drodze do domu sam jednak stwierdził, że "fajnie biło" i że wrócimy jutro.

I wróciliśmy.

Tym razem nade mną się ulitowano (znów siedziałam w szatni z lekturą gazetową) i jedna z pań zaproponowała mi talerz barszczu. 
Co prawda barszcz o dziesiatej przed południem to sprawa nieco dyskusyjna, ale- jakże mi smakował!